Op 4 december is Wouter Schraven overleden. Hij is 58 jaar geworden. Wat een verdrietig bericht. Ik denk aan zijn vrouw en kinderen, die hem hebben moeten loslaten. Zij wisten dat dit moment kwam, maar dat maakt het niet minder spijtig. Wouter was een man die heel dichtbij anderen kon en wilde zijn, een dominee in hart en nieren.
Begin dit jaar benaderde hij uitgeverij Anderszins. We maakten kennis en hadden een, voor een eerste kennismaking ongebruikelijk, persoonlijk gesprek. Daar was een reden voor; de dood lag op de loer en Wouter wilde nog zo graag van betekenis voor anderen zijn door zijn ervaringen te delen. Als de dokter somber kijkt moest het boek gaan heten. Op mijn vraag of hij het nu of na zijn dood wilde laten verschijnen, was het antwoord duidelijk: nu. Dan kon hij er zelf nog van meegenieten en zou het de dood niet als einde hebben. Want het leven draait niet om de dood en dat de dood geen einde is, daar was hij van overtuigd.
We zijn aan de slag gegaan, maakten haast want het was onduidelijk hoe lang hij nog zou leven. Binnen twee maanden was het er. Zijn dochter Rosalie maakte er eenvoudige en rake tekeningen voor. De blogs, die hij schreef voor de website van zijn kerk, vormden de basis. Zijn laatste en onlangs geschreven blog ‘Tranen‘ (november 2020) staat er niet in, want Wouter had gelukkig nog meer tijd en blogs te gaan ná het verschijnen van zijn boek. De eerlijke manier waarop hij beschreef wat hij doormaakte, maakte dat zijn boek inderdaad voor anderen herkenbaar en tot troost was. Dat zal het in deze verdrietige tijd vast ook voor zijn nabestaanden zijn. Ik wens hen heel veel sterkte.
Wouter gaf in oktober j.l. een interview voor het Deltaplan Alvleesklierkanker, nadat we contact met de MaagLeverDarmstichting hadden gelegd. De kop is: ‘Al leef ik in de schaduw van de dood, ik blijf de wonderen van het bestaan zien.’
Fiet van Beek,
uitgever