In de dichtbundel Oei, pleegmoeder staan gedichten van bekende en minder bekende mensen. Ze schrijven allemaal over iets dat met het wonen in een pleeggezin te maken heeft. Soms overduidelijk, soms subtiel of als randverschijnsel. De een omdat hij pleegouder is, dat ander omdat ze als kind in een pleeggezin woonde, een volgende omdat erom gevraagd is zo’n gedicht te schrijven. Ze gaan over wennen, missen, moeilijk gedrag, hechten, thuis voelen, een warm nest en nog veel meer.
Een van de gedichten waar de pleegzorg voelbaar is, maar niet de hoofdzaak is Januari 1943 van Remco Campert. Campert verblijft tijdens de oorlog in een pleeggezin in Epe terwijl zijn moeder goeddeels in De Haag haar brood verdient. Op een dag in januari komt ze hem opzoeken met slecht nieuws; haar jas rook naar stad. Campert is eigenlijk met heel andere dingen bezig, pas later dringt de ernst van het bericht tot hem door om nooit meer te verdwijnen. In de recente documentaire Verloop van jaren over Remco Campert draagt hij het gedicht voor. Mooi om te horen (fragment begint bij 58.00), mooi om mee te lezen.