Het boek Donderdagen verschijnt deze week. Het is een goed geschreven waargebeurd verhaal. Het meemaken van een zelfdoding in je eigen kring is ingrijpend, maar als dat twee keer gebeurt, hoe leef je dan verder? Beeldend kunstenaar Rini van Dam vertelt wat er gebeurde, hoe je verder moet met gevoelens van verlies, boosheid, schuld en schaamte. Hoe anderen het je moeilijk maken door aannames en de schuldige aanwijzen. Of je dragen door warme meelevendheid. Hoe hervind je jezelf en kan dat eigenlijk wel?
De telefoon ging lang over. Neem op, dacht ik, neem alsjeblieft op. Als ik het nu niet vertel, kan ik het niet meer.
Eindelijk nam mijn vader op. ‘Papa, ik moet je wat ergs vertellen.’
‘Wat dan,’ vroeg hij zacht.
‘Sannison is dood.’
Zijn stem brak toen hij vroeg: ‘Hoe kan dat nou?’
(tekst gaat verder onder het boek)
Na tientallen jaren heeft Rini van Dam nog steeds geen antwoord op de vraag van haar vader. In Donderdagen schrijft ze, na vele malen schrijven en herschrijven, over wat ze heeft meegemaakt. Een aangrijpend en spannend verhaal waarin het onheil voelbaar is en tegelijkertijd onvoorspelbaar. Omstanders denken precies te weten wiens schuld het allemaal is. Heeft ze dan echt niets gemerkt?
In een radio-interview met omroep Fryslân vertelt ze hierover. Ook over de ruis die er altijd is. Genieten lukt maar doet tegelijkertijd ook pijn. Vlak onder de oppervlakte van het bestaan vindt het verdriet geleidelijk aan een plaats.