column door Hanneke Gunsing met onderaan het artikel uit Max Magazine
DRAMAturgie
Als je een dramaturg bent, dan ben je een toneelschrijver.
Zo was het eerst.
Nu hoor je mensen wel eens roepen: ‘Wat ben je ook een dramaturg!’
Maar dan bedoelen ze meestal ‘Wat stel je je aan, wat maak je er een drama van!’
En dan is het de bedoeling dat je je inhoudt of dat je inbindt.
Een drama-queen is iemand die de kunst van het inbinden niet verstaat, maar helemaal gaat voor plaats innemen op het levenstoneel en wel centraal!
Veel aandacht is gewenst, het is allemaal vreselijk.
Toen vorige week MAX Magazine in mijn brievenbus viel en ik de voorkant zag, schoot ik bijna in de lach.
Op de foto zit ik blij te kijken en eronder staat: ‘MIJN DRAMATISCHE JEUGD’.
Ook nog in hoofdletters.
Ik werd erg ongemakkelijk van die tekst, want ja om je eigen jeugd dramatisch te noemen gaat wel ver.
Te ver.
Ik voelde me weer net zo verlegen als het kleine meisje op de linker foto, dat door haar moeder werd gefotografeerd.
Ik weet die verlammende verlegenheid nog, zovele jaren later.
Ik kijk blij op de recente foto, omdat de fotograaf en ik een klik hadden en het fotograferen prima ging. De zon scheen ook nog.
De dag erna verliep het interview met Suzanna ook bijzonder prettig.
We hadden een prachtig gesprek.
Daar kwamen het woord drama niet bij te pas.
Ik kreeg er gratis een nieuw inzicht bij door haar goede vragen.
Het is aan een hoofdredacteur om zodanige koppen bij de tekst te verzinnen dat het blad goed verkoopt.
Dus lag ik dramatisch te wezen in de schappen van de supermarkt.
Ik voelde me wel een beetje koninklijk en gevierd, maar als drama-queen wil ik toch liever niet bekend worden.
Ik zie mijn jeugd als ongewoon, kleurrijk en als verhalenbron.
Vaak heb ik gehoord dat in een gewoon gezin opgroeien nogal dramatisch kan zijn, dus telde ik mijn zegening.
Als kind leef je in het leven dat je hebt.
Als ik nu kijk naar het kind dat geen bezwaar mocht zijn, dan zie ik de drama’s wel.
Het grootste was het af en aan ziekzijn van mijn moeder en dat ik als kind vond dat ik voor haar moest zorgen.
De interviewster had als kop ‘Ik hoef mijn moeder niet langer te beschermen’ en ik vond het mooi dat ze dat uit ons gesprek had opgepikt.
(Dus bij deze).
En…. met een knipoog: dat ik aan het eind van deze week in het oud papier beland, dat is pas echt een drama!